هر سال ماه رمضان که می‌رسد، همه‌ی اغذیه‌ها، خوراکی‌فروشی‌ها و حتا آب‌سرد‌کن‌ها بسته‌می‌شوند. روزه‌داری‌ی اجباری! همه اگه حتا روزه‌دار نیستند باید تظاهر به روزه‌داری کنند چرا که تظاهر به روزه‌خواری گناهی است نابخشودنی و مجازات خواهدداشت. شهری مثل مشهد، رمضان امسال میزبان زائرانی بود که کودکان‌شان از فرط تشنگی فریاد بر ضدر و مادر می‌کشیدند و بیمارانی که برای قطره‌ای دربه‌در می‌گشتند و اگر می‌یافتند با ترس بسیار از گزمه‌های امروزی (تذکرگویان لسانی!) نوشیدند.
جوانی از شهرستان برای کار به مشهد می‌آید. اتاقی اجاره‌کرده، با موتور پی کار می‌گردد. او مسافر است و روزه‌نمی‌گیرد. شهر را هم هنوز کامل نمی‌شناسد. از فرط خستگی، روی موتور سیگاری آتش‌می‌زند. هنوز چند کام نگرفته که چند نفر او را متوقف‌می‌کنند. ماموران امر به معروف. جوان بازخواست‌می‌شود که مگر نمی‌داند ماه رمضان است و سیگارکشیدن ممنوع و تظاهر به روزه‌خواری قدغن. جوان نمی‌تواند از خود دفاع‌کند، غریب است و کسی را نمی‌شناسد. دروغ هم یادندارد بگوید، پس به دادگاه می‌رود و پرونده‌ای برای‌اش درست می‌کنند. قاضی پشت میز نشسته، دهان به روزه دارد و حکم به روزه‌خواری می‌دهد. جوان محکوم‌می‌شود و سی ضربه تازیانه می‌خورد. هیچ نمی‌گوید، ساکت است و به رحمه‌للعالمین بودن پیامبری می‌اندیشد که پیروان‌اش این‌چنین او را کبودمی‌کنند. به ندای آسمانی و مهربانی دینی می‌اندیشد که مومنان‌اش این‌گونه حکم‌می‌دهند. جوان برمی‌خیزد و می‌رود، با خاطره‌ای خوش از مشهد و ماه رمضان. می‌رود تا زین پس اگر خرده باوری هم داشته یادآوری این روزگار تلخ، سست‌کند آن را. تا آخر عمر یادش بماند تازیانه‌ای که بر پیکر اعتقادش خورده‌است…
پی‌نوشت: آیا به راستی با این رفتارهای خشونت‌آمیز دیگران را علاقه‌مند می‌کنیم به دین‌مان، باورمان و اعتقادمان یا دیگران را هر روز گریزان‌تر می‌یابیم.
پی‌نوشت۲: این‌گونه رفتارها تن آن باورمندان راستین را نیز به لرزه‌می‌آورد که اگر اعتقاد این است پس ما …
پی‌نوشت ۳: عوام می‌گویند روزه می‌گیری یا می‌خوری، روزه‌خوری اصطلاح عامیانه است. فقیهان می‌گویند روزه‌خواری، یعنی روزه را کوچک‌شمردن و خواردانستن. آیا غیر از این است که این برخوردهای خشونت‌آمیز بیش از هرچیز اعتقادها را خردمی‌کند و خوار. وهن به باور چیزی جز این است…
پی‌نوشت۴: مجازات‌ها یک بخش اجتماعی دارند و یک وجه فردی. بی‌گمان مجازات روزه‌خواری تنها دارای وجه فردی است و به اجتماع ربطی‌ندارد. قاضی می‌توانست با گذشتن از این فرد او را به مهربانی یک باور و ارزش انسان در این دین امیدوار و پای‌بند سازد …