ماه: مرداد 1387

احتمالا همه‌ی شما اگر یاد شعری درباره‌ی دماوند بیفتید ناخودآگاه،« ای دیو سپید پای دربند» ملک‌الشعرای بهار را زمزمه خواهیدکرد. این روزها که خبر ثبت ملی کوه دماوند در فخرست آثار ملی ایران را می‌شنویم، بد ندیدم تا شعری از زنده‌یاد فریدون مشیری را بیاورم تا بدانیم شاعران نزدیک‌تر به ما هم مسحور جاودانگی‌ی این… ادامه خواندن شعری از فریدون مشیری / به مناسبت ثبت ملی کوه دماوند

یک هفته گذشت. بامداد جمعه‌ی پیش خبری گوش به گوش پیچید. تلخی‌ی خبر برای لحظه‌ای همه را مبهوت می‌کرد. خسرو شکیبایی، درگذشته‌ بود و هفته‌ای که گذشت سینمای ایران سیاه‌پوش بود و مردم هم چه غمگنانه پابه‌پای ایشان، حسرت نبود هنرمندی بزرگ را خوردند.شکیبایی چهره‌اش آشنای مردم بود و صدای‌اش طنین لحظه‌های تنهایی‌ی نسلی که… ادامه خواندن هفت روز بی خسرو: ۱۳۹ عکس، ۲۳ نوشته و چند فیلم، یادگار هفته‌ای تلخ

هرگز سپیده‌دم را این گونه سرخِ سرخ ندیدمرگبارِ بی‌امان قساوت راهرگزاین سان درازنا نشنیدم،موج عظیم مردم،جوشان و دادخواهفریاد می‌کشیدند:«ازجان خود گذشتیم،با خون خود نوشتیم،یا مرگ یا مصدق،یا مرگ یا مصدق»پژواک این خروشتا اوج آسمان خدا پرکشیده‌بود و آیا! به جای پاسخرگبار بی امان قساوتبانگ گلوله های منظمهم‌رنگ خون، رهاآوار مغزهای پریشانبر سنگ‌فرش‌هارگبار بی امان قساوت تمام روزپیوند… ادامه خواندن به یاد قیام مردمی ۳۰ تیر: شعری از فریدون مشیری به همین مناسبت و یادی از دکتر محمد مصدق

خسرو شکیبایی هم از بین ما رفت. این «هم» نه از سر بی‌اهمیتی که حکایت عادت‌کردن جامعه‌ای است به رفتن هنرمندان‌اش و برآمدن صدایی کور و بعد فراموشی. آری! عادت‌کرد‌ه‌ایم و چه تلخ‌ است پذیرفتن آن که مرثیه‌سرایی کار هر روزه‌مان شده‌است. خسرو شکیبایی هنرمند محبوبی بود و هست البته. و شاید بیش از هر… ادامه خواندن خسرو شکیبایی رفت و قطعه‌ای از مهربانی او