در این وب‌نوشت، بر آن‌ام تا با درپیش‌گرفتنِ روشی تازه در نگارش، با کاستنِ دشواری‌ها و افزایشِ دقت، پاسدارِ سره‌نویسی‌یِ زبانِ پارسی باشم؛ چه اینکه زبانِ هر ملتی ستونِ استوارِ پیوندِ فرهنگ و تاریخِ او و کلیدِ شناخت آن و ارزشمندترین میراثِ نیاکان‌اش است. زبانِ پارسی به درازیِ تاریخ فراز و فرود دیده تا به ما دررسیده‌است. بس است اگر بدانیم درمیانِ همه‌یِ نژادهایی که تا سده‌یِ دوم و سوم هجری به اسلام گرویدند تنها ایرانیان -که در نگاهبانی و پاسداری‌یِ زبان و فرهنگِ‌شان یگانه بودند- اینک برخوردار از این مرد‌ه‌ریگِ کهن هستند؛ و نیز اندک‌اند گروه‌هایی که نوشته‌هایِ به‌جای‌مانده از گذشتگانِ‌شان به‌آسانی برایِ‌شان فهمیدنی است. بگذریم…
آسوده از دغدغه‌ها‌یِ آرمان‌گرایانه و باستان‌گرایانه -که تلاش در زدودن همه‌یِ وام‌واژه‌های بیگانه دارند- با فراچشم‌نهادنِ اندرزهایِ بزرگانِ زبان‌شناس و بهره‌جستن از برابرهایِ آشنایِ پارسی کارِ این وبلاگ آغاز شد. امید است خوانندگان با درنظرداشتنِ چند نکته‌یِ زیر در خواندنِ آن دچار مشکل نشوند: (این زبان‌نگاره برگرفته از اندرزهای دکتر داریوش آشوری و دکتر جلیل دوستخواه می‌باشد.)
۱- کسره‌یِ اضافه همه‌جا نوشته‌شده‌است، چرا که یک سازه‌یِ مهمِ نحوی در جمله می‌باشد و انداختنِ آن در حکمِ انداختنِ یک تکواژ یا کلمه در جمله است.
۲- نوشتنِ ی میانجی و کسره‌یِ اضافه در ترکیب‌هایی چون نامه‌یِ تو یا هوایِ وطن.
۳- صورت‌هایِ صرفی‌یِ زمانِ حالِ فعلِ بودن همه‌جا جدا نوشته شده است. زیرا اگرچه با واژه‌یِ پیش از خود پیوندِ آوایی برقرار می‌کنند اما از نظرِ نحوی این تکواژها هم مستقل‌اند. (مانندِ برآن‌ام)
۴- ضمیرِ متصل همه‌جا جدا نوشته‌شده‌است. ( مانندِ کتاب‌ام یا کتابِ‌شان)
۵- ی وحدت همواره از ی مصدری و نسبت جدا نوشته‌شده‌است، مانندِ پیش‌بینی‌ای . ( که ی نخست، ی مصدری و ی دوم، ی وحدت می‌باشد)
۶- نوشتنِ ی میانجی و کسره‌یِ اضافه پس از ی نسبت یا ی مصدری، مانندِ پاسداری‌یِ میهن (که ی نخست، ی مصدری و ی دوم، ی میانجی می‌باشد)
۷- نوشتنِ الفِ شکسته در وام‌واژه‌هایِ عربی به‌صورتِ الف ، مانندِ حتا، موسا و…
۸- پاس‌داشتِ سره‌نویسی، مانندِ جدانویسی‌یِ واژگانِ چندبخشی‌یِ پارسی، بهره‌جویی از برابرهایِ پارسی و نیز جمله‌بندی‌یِ درست- مگر در هنگامِ آوردنِ نوشته‌هایِ‌دیگران-.
۹- ها نشانه‌یِ جمع و می در‌ابتدایِ فعل‌ها همواره جدا نوشته‌شده‌است و برایِ اینکه به‌صورتِ یک واژه باشد از نیم‌فاصله بینِ آنها استفاده شده‌است، مانندِ کتاب‌ها و می‌توان.