ماجرای انتخاب رییس فدراسیون فوتبال هم حالاحالاها تمامی ندارد. فیفا هم که بدجوری روی ایران حساسشده و یکبار هم فوتبال ایران را بهخاطر دخالت دولت در فدراسیون به حالت تعلیق درآوردهبود، گویا انتخابات ۱۵ آذرماه را غیرقانونی تشخیص داده و دستور تعویق آن را دادهاست. دلیل آن هم نامزدیی علیآبادی رییس سازمان تربیتبدنی بودهاست. البته این خبر هنوز بهصورت رسمی اعلام نشده ولی احتمال آن میرود که چنین شود. اگر اینگونه شود، قضیهی انتخابات برای دومین بار به تعویق میافتد.
نخستین بار ۲۳ مهرماه بود که علیآبادی و همفکراناش، پس از پذیرش نامزدیی سردار آجورلو ازسوی کمیتهی انتقالی، استعفایی صوری دادند و انتخابات را از رسمیت انداختند. در این فاصلهی یکیدو ماهه ، سازمان آنقدر فرصت داشت تا با تحت فشارگذاشت اعضای مجمع،از نامزدیی هز مخالفی جلوگیریکند و انتخابات را به انتصابات تبدیلکند. اصرار بیشازحد سازمان و شخص علیآبادی بر دردست داشتن فدراسیون فوتبال، که مهمترین فدراسیون ورزشی کشور بوده و ریاستاش یکی از ده شغل برتر و شهرتمند است، چندان عجیب نیست، چرا که از ویژگیهای دوستان حاکم بر این دوره، تمامیتخواهیی بسیار برای بهدستگرفتن هر پست و مقامی، از مهم تا کماهمیت، از جانب دوستان خویش است.
اگر سرانجام این انتخابات (انتصابات!) انجامشود و فدراسیون پس از ۱۸ ماه بیسرپرستی رییس خود را بشناسد، او ۲۴امین رییسی خواهد بود که از ۱۲ اسفند ۱۳۲۵ تاکنون بر این مقام تکیهزده است، ۱۰ رییس، پیش از انقلاب (یعنی ۳۲ سال، متوسط دوره ۳ سال و دو و نیم ماه) بر این مسند نشستند و مسوولیت ۱۴ فدراسیون را برعهده گرفتند، که اولینشان علی کنی بود و آخرینشان کامبیز اتابای.
با پیروزیی انقلاب و آرامشدن شعلههای آن، اگرچه فوتبال خشم ملت انقلابی!! را در پارهای از زمانها برانگیختهبود و تیم بازگشته از جامجهانیی آرژانیتن ۱۹۷۸ را مجبور به فرار و تمرین در جنوب کشور و عدم شرکت در بازیهای آسیایی کرد، اما فدراسیون فوتبال هم از جمله سازمانهایی بود که مدیریتاش تغییر کرده و در اختیار همراهان انقلاب قرارگرفت. ۱۳ رییس در مدت ۲۷ سال با متوسط زمان هر کدام ۲ سال بر فدراسیون فوتبال نظارت داشتند.
تشکیلات رسمیی ورزش و فدراسیونها در ایران، بهدلیل شرکت در المپیک ۱۹۴۸ لندن و الزام به داشتن حداقل سه فدراسیون، در سال ۱۳۲۵ با تصویب هیات دولت آغاز بهکار کرد. پیش از آن ورزش و فوتبال بهصورت غیررسمی و ازسوی انجمنهای پیشآهنگی مدیریتمیشد. زمانی نیز اولین مستشار ورزشیی ایران که آمریکایی بود، این مسوولیت را بهعهده داشت. ریاست کمیتهی فوتبال این انجمن از سال ۱۳۲۳ برعهدهی دکتر علی کنی بود و هم او بعدها نخستین رییس فدراسیون ایران شد.
۱- دکتر علی کنی، از ۱۲ اسفند ۱۳۲۵ تا آبان ۱۳۲۹، (۴۵ ماه)
۲- هدایتالله گیلانشاه، از آبان ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۱، (۱۲ ماه)
۳- محسن حداد، از سال ۱۳۳۱ تا آبان ۱۳۳۲، ( ۱۸ماه)
۴- سرتیپ حسین سیاسی، از آبان ۱۳۳۲ تا بهمن ۱۳۳۳، (۱۵ ماه)
۵- محسن حداد، از بهمن ۱۳۳۳ تا آبان ۱۳۳۴، (۹ ماه)
۶- سرتیپ حسین سیاسی، از آبان تا بهمن ۱۳۳۴، (۳ ماه)
۷- دکتر علی کنی، از بهمن ۱۳۳۴ تا مهر ۱۳۳۵، (۸ ماه)
۸- حسین سلیمی، از مهر ۱۳۳۵ تا اردیبهشت ۱۳۳۶، ( ۸ ماه)
۹- حسین مبشر، از امرداد ۱۳۳۶ تا شهریور ۱۳۳۷، (۱۱ ماه)
۱۰- مصطفا مکری، از شهریور ۱۳۳۷ تا امرداد ۱۳۳۹، (۲۳ ماه)
۱۱- مهندس ذبیحالله خبیری، از امرداد ۱۳۳۹ تا آبان ۱۳۴۰، (۱۵ ماه)
۱۲- حسین سروری، از دی ۱۳۴۰ تا آبان ۱۳۴۱، (۱۰ ماه)
۱۳- حسین مبشر، از آبان ۱۳۴۱ تا دی ۱۳۴۵، (۵۰ ماه)
۱۴- حسین سروری، از دی ۱۳۴۵ تا اسفند ۱۳۴۶، (۱۴ ماه)
۱۵- مصطفا مکری، از اسفند ۱۳۴۶ تا تیر ۱۳۵۱، (۵۳ ماه)
۱۶- کامبیز اتابای، از تیر ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۷، (۷۵ ماه)
۱۷- ناصر نوآموز، از ۱۳۵۸ تا آبان ۱۳۵۹، (۱۲ ماه)
۱۸- هادی طاووسی، از آبان ۱۳۵۹ تا امرداد ۱۳۶۰، (۱۰ ماه)
۱۹- حسین آبشناسان، از امرداد ۱۳۶۰ تا اسفند ۱۳۶۰، (۷ ماه)
۲۰- حسین راغفر، از اسفند ۱۳۶۰ تا شهریور ۱۳۶۱، (۶ ماه)
۲۱- حسین آبشناسان، از شهریور ۱۳۶۱ تا اردیبهشت ۱۳۶۲، (۸ ماه)
۲۳- بهروز صحابه، از اردیبهشت ۱۳۶۲ تا مهر ۱۳۶۳، (۱۷ ماه)
۲۴- نصرالله سجادی، از مهر ۱۳۶۳ تا مهر ۱۳۶۵، (۲۴ ماه)
۲۵- علیمحمد مرتضوی، از آبان ۱۳۶۵ تا آبان ۱۳۶۶، (۱۲ ماه)
۲۶- محمدرضا پهلوان، از آبان ۱۳۶۶ تا شهریور ۱۳۶۸، (۲۲ ماه)
۲۷- ناصر نوآموز، از شهریور ۱۳۶۸ تا تیر ۱۳۷۲، (۴۶ ماه)
۲۸- محمد صفیزاده، از تیر ۱۳۷۲ تا خرداد ۱۳۷۳، (۱۱ ماه)
۲۹- امیر عابدینی، از خرداد ۱۳۷۳ تا آبان ۱۳۷۳ (۴ ماه)
۳۰- داریوش مصطفوی، از آبان ۱۳۷۳ تا دی ۱۳۷۶، (۳۸ ماه)
۳۱- محسن صفایی فراهانی، از دی ۱۳۷۶ تا شهریور ۱۳۸۱، (۵۶ ماه)
۳۲- محمد دادکان، از شهریور ۱۳۸۱ تا تیر ۱۳۸۵، (۴۶ ماه)
(بخ
شی از این اطلاعات از مهدی حدادپور، روزنامهی اعتماد)
نکتهی جالب اینکه فدراسیون فوتبال آلمان در کل زمان تاسیساش (حدود ۸۰ سال) تنها کمی بیشتر از انگشتان دست رییس به خود دیدهآست و این ثبات مدیریت نهتنها در فوتبال که در همهی عرصههای آن کشور یگانه دلیل پیشرفت آلمان بودهاست.