غروب امروز، دکتر باقر آیت الله زاده شیرازی، از استادان معماری، پژوهشگر و مرمتگر آثار باستانی، که عمری را در حفظ، نگاهداری و بازسازی این آب و خاک سپریکردهبود، کالبد خاکیاش را در میانمان بگذاشت و خود بهجهان ابدی رفت. این حادثه هنگامی رخداد که وی در جلسهای که برای قدردانی از زحماتاش در فرهنگستان هنر،برگزارشدهبود، شرکت کرده و پیش از مرگ آیهای از قران و شعری از سعدی بر لب داشتهاست. رواناش شاد.
او متولد سال ۱۳۱۵ در نجف اشرف بود و سال ۱۳۳۴ با دریافت مدرک دیپلم ریاضی تحصیل در رشتهی مهندسى معمارى، دانشکده هنرهاى زیبای دانشگاه تهران را آغاز کرد و سال ۱۳۴۲ از این دانشکده فارغالتحصیل شد.
دورهی عالى شهرسازى را در دانشکده هنرهاى زیبا، نیمهکاره رها کرد و یکسال بعد برای تکمیل دوره تخصصى مطالعه و مرمت بناها و بافتهاى تاریخى، به مدرسه تخصصى مطالعه و مرمت آثار تاریخى، دانشگاه رم به ایتالیا عزیمت کرد. پس از آن، دورهی مرمت بناهاى سنگى، انستیتوى مطالعات پیشرفته معمارى دانشگاه یورک – انگلستان – را در سال ۱۳۵۴ به سرانجام رساند.
کارشناسی بناهاى تاریخى – سازمان ملى حفاظت آثار باستانى ایران -، ریاست دفتر فنى سازمان ملى حفاظت آثار باستانى اصفهان، ریاست و سرپرست سازمان ملى حفاظت آثار باستانى ایران، مدیر کل و سرپرستی ادارهی کل حفاظت آثار باستانى و بناهاى تاریخى ایران، مجرى طرحهاى عمرانى سازمان میراث فرهنگى کشور، معاون اجرایى سازمان میراث فرهنگى کشور، قایم مقام سازمان میراث فرهنگى کشور و کارشناسی مسوول پژوهش را در کارنامهی پربار حرفهییاش ثبت کرد و سال ۱۳۷۹ از سازمان میراث فرهنگى کشور بازنشسته شد. سهم او در بنیانگذارى دانشکدهی مرمت بناها، بافتها و آثار تاریخى در ایران، بنیانگذارى سازمان میراث فرهنگى کشور، کتمان شدنی نیست.
در کنار این مشاغل، وی در هیات داوری بسیاری از مسابقات برگزارشده پس از انقلاب حضور داشته، مقالههای بسیاری را در مجلههای تخصصی بهچاپ رسانده و خود مدیرمسوول فصلنامهی اثر بودهاست. از وی چندین کتاب از جمله ”معماری آب انبار ها، ۱۳۴۷“، «معماری برج کبوتر خانه های اصفهان»، ۱۳۴۷،
«اصفهان شهر نور»، به زبان انگلیسی ۱۳۵۵، «اصفهان نو واصفهان کهنه»گردهمایی اصفهان شناسی،دانشگاه هاروارد ۱۹۷۴و ترجمه آثار فراوانی از جمله:«معماری اسلامی» تالیف هیل براند۱۳۷۹
«معماری دوره هخامنشی»تالیف پوپ در مجموعه بررسی هنر ایران ۱۳۸۰ بهجای ماننده است.
من از سال ٥٨كه رييس سازمان ملي حفاظت بوده اند ايشان را ميشناسم در تمام طول خدمتي ام اورا انساني والا مديري بي ريا و تكبر و يار و ياور كارگر هاي زحمتكش ميدانستم و مرگ اين انسان ضربه محكمي به بدنه ميراث فرهنگي زد هر چند كه قبل از فوتشان هم به خيلي از دلايل از سمتهاي مديريتي سازمان كناره گيري نموده و با عنوان كارشناس ارشد با سازمان همكاري داشتند روحشان شاد …..فقدان چنين شخصيتهايي مصيبت بزرگي براي فرهنگ ايران است رفتار انساني ايشان را هميشه به عنوان الگو براي خودم حفظ ميكنم